EZ ZÛ KAL BÛM
êşa dilbirîn ya sewdaya nependî
dikişînim
li axîn û nalîna nîvê şevan
xew nakeve çavên min
heke hûn bipirsin
û bêjin çima xerîbo
bêdengiya melûl ya awirên min
bersiv in
lewra
ziman lal e
çav kor in
guh ker in
gotinên min yên kulek
li hev geriyan
qeyîka ramanê
serûbin bû
hest cemidîn
demên har
tûrikê derd û hesretê
li pişta xûzbûyî siwar kiriye
sebir
di qurtek meya eşqa îlahî de
heliya
dinyaya virek li ser serê min
teng dibe
stûna konê hezkirinê
qelişî
bêhn li min diçike
beden dilerize
mêjî ditevize
ava jiyanê miçiqî
pelên dara hêviyê
berba bûn
ewr
di kelegirîna xwe de
rondikên xeman dibarînin
li nav nivîna bêxewiyê
di gewriya henasa xwe de
difetisim
rêhevala min
siya tenêtiya wêran e
temenekî perîşan
xwe li qedera min
pêçaye
helbest
di kelecana dilê xwe de
diperpite
çûka qefesa sîngê xemkêş
fîrar kir
kulîlkên baxê peyvan
çilmisîn
xwîna reş ji pênûsê
diniqute
dest û çok ji qudûm ketin
şewqa finda giyan
vemirî
xeyalên şev û rojên şad
xitimîn
di valahiyeke bêdawî de
li dor xwe dizivirim
û ez
li ber pêlên bayê felekê
zû kal bûm
Xizan Şîlan
2016-06-05
Stockholm
